Hayallerim Yetmedi Rüyalara Sığındım

Misafir Kalem unyetv@unyetv.net

İlköğretimden beri süre gelen sınav sistemi bir ferdin tüm gençliğini alıp götürüyor elinden…

Henüz yeni başlıyorsun okula. Daha çok küçüksün. Birinci veya ikinci sınıfta tam anlamıyla yazma ve okumayı öğreniyorsun. Üçüncü sınıfa gelince hemen başlıyorsun maratona… Tıpkı bir yarış atı gibi görüyor artık herkes seni. Utanmasalar bahis oynayacaklar.

Hadi bir sınav atlattın, “oh be!” dedin geçtim. Tam sevinirken bakmışsın bir sınav daha! Bu sefer lise sınavı. Ona hazırlık için de bir iki sene bir test bitti diğerine başla derken gün gelip çatar. Bu sefer gerçek sınav. Diyelim bunu da atlattın. İçinde bir rahatlama oluyor. Ama bu sevinçte fazla uzun sürmüyor.

Liseye başlayınca bir iki sene geçmeden üniversite sınavları hazırlıkları başlıyor. Sen gene aynı şekilde muamele ile karşı karşıya kalıyorsun. Tabii aileler arasındaki kıyaslamayı unutmayalım. “Komşunun kızı çok iyi almış sen kaç aldın.” diye söylenen anne babalar…

Yatıyorsun, kalkıyorsun sınav aklında. Tam unutuyorsun bakmışsın ki gene hatırlatıyorlar. Artık sınavı düşünmemek için uykuya veriyorsun kendini. Çünkü orda sınav yok. Orda kötü rüyalar görüyorsun belki ama sınav kadar bunalmıyorsun. Sınav tarihi yaklaştıkça insanın hali hep farklı oluyor. Gün geçtikçe stresli halin biraz daha artıyor. Diyorsun ki kendi kendine “Amaaan altı üstü bir sınav…” Diyorsun demesine de için hiç rahatlamıyor. Hayırlısı artık. Sonra,“Hayırlısı da ben niye yapmayım ki…” diyorsun.

Sınav günü gelip çatıyor.

Ve sınav sabahı… Öyle bir sabah mı varmış? Zaten sınavdan önceki gece sabaha kadar hiç uyuyamıyorsun ki… O gece tüm çalıştıkların bir kitap halinde gözünün önünden geçiyor. Cilt cilt kitaplar sabaha kadar bitmiyor. Sonra bir yeri unutmuşsun onu fark ediyorsun. “Eyvah! Ya unuttum yerden sınavda çıkarsa…” Bu sefer hep uykun kaçıyor. Tabii unuttuğunu öğrenene kadar…

Sınavdan çıkıyorsun. Herkes soruyor. “Nasıl geçti.” İşte bu iki kelimeyi hiç sevmiyorsun. Çünkü o anda insan kendi de bilmiyor ki. İyi desen yalan, kötü desen yalan, bilmiyorum desen “Hiç m? Sen az çok bilirsin” diyorlar. Her şey sıkıntı…

Öğrenci olmak… Ne kadar da zormuş diyorsun. Yolda koşuşan çocukları görünce “Keşke hep çocuk kalsaydım” diye geçiyor içinden. . Onlar gibi olmayı, koşup, oynamayı, kaygısız dolaşmayı istiyorsun…

Yasemin Uyanık