ÜNYELİ ÂŞIK ÇIRA

Misafir Kalem unyetv@unyetv.net

Cevizdere Kırlarında Ölüm

Ve domates, karpuz, limon, kavun

Ve üçgül otları içinde galdirik vardı

Ve çeltik ve pirinç vardı

Kar yağdığı zaman ak beyaz kardı

Kayalar çocuktu, taş ocakları yoktu

Antik mağaralar vardı kömür devleri yoktu

Atlar koşar geyikler coşardı, çöp kamyonu yoktu

Tavşanlar vardı çakallar geçerdi,  çimento tozu değil

Milyon yıllık dereler aşk ile akardı

Mavi gök yeşil ormanlar gökyüzüne akardı

Serilir doğa kahverengi yere

Şimdi kan ağlıyor cennet Cevizdere

Tilkiler, porsuklar, çakallar yaşardı

Avcılar domuz avlar. Çulluklar kaçardı

Herkes imece hâlinde gökyüzüne bakardı

Cevizdere cennetten gelir cennete akardı

Bir gün geldi her şey hayâl oldu, kim yaptı bunu

Ortalık çimento kömür doldu, kim yaptı bunu

Ne yol yol ne tarla tarla, ne dut dut, ne ceviz ceviz

Ne bahçeyiz artık ne köyüz ne eviz

Yetmez mi artık bu zulüm bu kâbus

Korkular başımızda treleybus

Çöp-çüler çıktı başımıza korsan gibi

Zehir ektiler ekmeğimize aşımıza

Bakmadılar suratımıza kaşımıza

Lağım döktüler mübarek başımıza

Gerçi Çıra size ne söyledi

Kim inledi kim dinledi

Bir derdini binledi

Ben söylüyorum

Geldi tikinize

Selam verip geçtim ikinize

Anlattım her bir tekinize

Sular aktı, mağ’ralar dinledi

Çıra Çıra Çıra

Şu Ünye’de gelmedi

Cevizdere’ye sıra

Sana dağlarda yazıyorum gülüm

Bu Cevizdere’de bitmez ölüm

Yanınca orman aşağılara düşer külüm

Ne kaz gelir, ne ördek ne yaz

Bunları da bir kenara yaz

Cevizdere ölünce

Boşuna çalmayın artık saz

Yavaş yavaş uygun yerde

Umutlara mezar kaz

Türkü söyledin miydi geçen yaz

Yaşadığın, belki de o son yaz