ÜNYELİ  ÂŞIK ÇIRA

Misafir Kalem unyetv@unyetv.net

ÜNYELİ  ÂŞIK ÇIRA: YOKSUL İRFÂNÎ’NİN ŞİİRİNİ TAZMÎN

“Cevizdere Ovası tabak gibi”

Düşer başına kabak gibi

“Güller açmış kabak gibi”

Akıl lâzım içine tabak gibi

“Yürekte var gam ağacı”

Nerede bizim çam ağacı

“Bir yanda Hilmi’nin Çeşmesi”

Nerede bizim Temel’in çeşmesi

“Eski topraklar kadim anılar

Hacı Hüseyin Çeşmeleri”

Soğuk Su’dan getirdi Temel uyu

Oldu Beşlioğlu Sapağı çeşmesi

“Eskiden toz yoktu”, çamur yoktu

“Ne çimento ne kömür”, uzardı ömür

Atıyla yürürdü Yusuf’un oğlu Temel

Avukat İrfan’ın babası

1970’de geldi Çimento Fabrikası

Cevizdere Ovasında tarlalar oldu toz-çimento

O güzelim mısırlar, fasulyeler, Gündoğdular, dutlar

Bir bir bitti bizim umutlar

“Ne Çimento Fabrikası

Ne kömür depoları

Sadece su kuyuları

Ve aziz çeşmeler vardı”

Ne güzeldi yanından gelip geçmeler

Nalcı Vahri vardı, Haceli Dayı, Haşinoğlu, Mahmut Dayı

Beşlioğlu Halil İbrahim, Çerkez Cemal

Atlarıla gelip geçerdi Üçpınarlılar

“Buğdaylar, arpalar, mısırlar

Yulaf, fasulye, kabak

Yersin tabak tabak

Eskiden limonlar vardı”

Hep hayâl oldu

Çimento-kömür kâbus oldu

Anlattığımız dert kâmus oldu

Emanetçi olduk memleketimizde

“Taş ocakları yoktu

Antik mağaralar vardı

Atlar koşar geyikler coşardı

Tavşanlar vardı çakallar geçerdi”

Ava giden insanlar vardı bölük bölük

Çünkü av vardı, canlılık, çeşitlilik

Balık avlarlardı Çakmak Köprüsü’nden aşağı

Cemekle, ayışığı altında gece aydınlığı

“Tilkiler, porsuklar

Avlanan domuzlar

Herkes hakkını omuzlar

Kutsal bahçeler vardı”

Vardı, vardı, vardı

Masal oldu, mâzî oldu, düş oldu

Doğruyu savunanlar deli oldu

Kimin ne ettiği de belli oldu

“Eksoz gazı yok araba çamuru yok

Kömürün kamburu yok sanayi atığı yok

Zehrin katığı yok sular henüz duru

Havada çimento-kömür tozu yok”

Bir güzellik vardı ovada arpa buğday yulaf

Ceviz, erik, kiraz, armut, elma

Bunları görmeden kalma

Kolu komşu yolcu nasibini alırdı

“Irmak kıyılarında çamaşır piknik”

Kirletmemişti daha teknik

“Çocuklar yüzer balıklar gezer”

Ne duru yeller eserdi

“O bol oksijen coşkun ırmak”

Olur muydu yerinde durmak

“Bir gün geldi her şey hayâl oldu”

İhtiyarlardan başkası da hatırlamaz oldu

“Yetmedi bu kadar karabasan kâbus

Korkular başımızda otobüs

Çöp işi çıktı bir de başımıza

Tuz gibi zehir katacaklar aşımıza”

Bile bile getirdiler ölümü

Soldurdular gonca gülümü

Yaktılar ormanı-ağacı

Kalmadı reçinesi, balı, çırası

“Aklın varken uyan mümkünken önle

Yoksa deri yerine gezeceksin gönle

Reva mıdır hak mıdır sana çöp zehir

Ölümcül kokuyla mı aksın koca nehir”

Kimse dinelmiyor anlamıyor neden

Kalmadı suda kurbağa göden

Yok mu bu koyunu güden

Bu duman ki, hastalıktan, ölümden tüten

“Gerçi İrfânî bunları çok söyledi

Duvarlar duydu ağaçlar dinledi

Sular dile geldi ağladı ırmak karalar bağladı

Asar-kaya var ama haklıya kulak asan yok”

Âşık Çıra ağladı, ağladı, dinledi

Bu derdi bin bir kere ünledi

Eski mısırları günledi

Mısırı dövdü söz eyledi

Ambar mı kaldı ki mısır olsun

Fırın mı kaldı ki pişsin aş, un

Fasulye mi kaldı fırına atalım

Aşımıza tatlı- aş katalım

Bir fâciâdır almış başını gider

Bu kaçan ceylanlar ruhumuzdan gider

O kaçan atlar bir daha gelmezler mi

İnsanlar uyanıp n’oluyor demezler mi?