ÜNYELİ ÂŞIK ÇIRA

Misafir Kalem unyetv@unyetv.net

Cevizdere’de Çöp Yangını

Bölüm: 3

Ey Ünyeliler, yüreği arslan bünyeliler

Duyun Cevizdere’deki acıyı

Ağlatmayın anayı-bacıyı

Üzmeyin hocayı-hacıyı

Yaşlısı-genci, beşikteki elem çeker

Bu yükü hangi vicdan çeker

Terazi kırılır, kantar yıkılır

Bu günâhı kim çeker

Dinleyin Âşık Çıra’yı, -Ey Ünyeliler

Dağlardan esen temiz rüzgârı çok ararsınız sonra

Cevizdere’nin acı ama hayat veren soğuğunu çok ararsınız sonra

Cevizdere’nin söğüdünü, kavağını, cevizini, çamını çok ararsınız sonra

Cevizdere akmaz olur, yüzünüze bakmaz olur

Cevizdere çöl olur da çok ararsınız sonra

Cevizdere’den Taklamakan Çölü yaratmayın sonra…

Ünyeli Çıra size bunları söyledi

Söyledi de kim dinledi

Ölüler ağlar, toprak ağlar, su ağlar

Bunu taşlarla kuşlar mı dinledi

Bu sözlerim tarihe yazıttır

Acılar taşa söz kazıtır

Uçun kuş duylar sesimi

Çağlayan dereler duyar sesimi

Toprakta duyar Nesîmî

Şarkışla-Sivrialan’da duyar Âşık Veysel

Çekiç Ali, Muharrem Ertaş

Duyar Neşet Ertaş, Ali Ekber Çiçek

Abdallar, Ârifler de bilecek

Üçler, Beşler, Yediler

Dokuzlar, On ikiler, On Dörtler,

On Yediler, Kırklar bilecek

Dervişler, Ulular bilecek

Göklerde duyar melekler de

Yerde duymaz birçok kimseler

Duymak için vicdan gerekecek

Dağları rüzgâr alır kekliğin kanadında

Çalılar can alır serçenin kanadında

Koyunu kasap alır keskin bıçağında

Cevizdere’yi kan alır çöpün kucağında

Bebekler zehir alır ana kucağında

Havalar çekilmez olur köşe bucağında

Nerdesin Cevizdere’m, kim tığladı seni

Kurtlar sofrasına mı düştün parçaladılar seni

Cevizdere’m, öyle işler yaptılar ki sana

Dağdaki çakal bile üzüldü

Tilki ağladı, kurt bile üzüldü

Porsuk küstü, gelin-atı görünmez oldu

Kazlar uçmaz, ördekler görünmez oldu

Çulluk yok, -huma nerde, turna nerde?

Hani kirpi vardı ya, o bile yandı senin’çin

Kaplumbağalar, kurbağalar da ağladı

Hasancık kuşları, kikseler, üveyikler

Gökte doğan, yerde ağan ağladı

Cevizdere’m, bin yıl koşan atların

Bin yıl üç veren dutların ağladı

Kapatılan göllerin,  örtülen derelerin ağladı

Kabirde ölüler, dalda güller

Garip bülbüller bile ağladı

Başımıza geldi çöp denen bir belâ

Cevizdere değil nerdeyse Kerbelâ

Âşık Çıra yine yandı tutuştu

Külü savruldu sâhile

Birçok söze birçokları kattı hile

Söyledi durdu hak diye inledi de

Bir sesini bin kere ünledi

Âlime sır saçtı amma, câhile boş konuştu

Âşık Çıra’nın âhı vâhı

Feryâdı figânı

Kapladı semâyı da

Semâ eden Mevlâna

Semah eden Hacı Bektaş ağladı