Sokak çocukluk için bir hayat okuludur. Sevginin derinliğinde kavganın acımazlığı, saklambacın gizeminde futbolun gururu, ip atlamanın cimcime yanında tek bacağın çekici kokusu, gazoz kapaklarındaki daha fazla kazanma dürtüsünden yağmurlu mevsimlerde çamura şekil vermenin amatör sanatsallığı… Sokak bütün hareketliliği, sevimli ve katı yanlarıyla okul sıralarında öğrenilen […]
“Şekere Alışmış Akrep” Çocuklar öldüğünde ve öldürüldüğünde insanlık daha hızlı ölüyor giderek. Vicdanlarımız ve duygularımız daha hızlı ölüyor. Çiçekler kuruyor yeryüzünde. Aklımız kendini giderek daha hızlı aldatıyor. Sevincimiz ve sevgimiz daha hızlı çürüyor insan yanımızı eskiterek. Anneler daha hızlı ağıtlıyor tüm sözcükleri. Hüzün bile utanıyor […]
1.Sözcükleri yırtıyorum çocuklar daha iyi saklansın diye 2.Konuşmuyoruz artık şehirle dilencilerin mendilleri sevda yüklü değil 3.Çıkmaz sokaklara bağırıyor yarasını külüstür oyuncaklar 4.Sözcükleri yırtıyorum anneler daha uzun beklesin diye intiharları 5.Küçük harflerle başladım kesmeye çıkmaz sokakların yalnızlığını 6.Derin köpekler atlası. Sabahtan kalma etleri topluyor leş bandoları […]
Yangından ilk kurtarılacak şey hala ona güvendiğimiz ve acılarımızı alır dediğimiz insandır. Belki bu düşünce, pembe bir umut, nesnel hiçbir karşılığı olmayan bir gölge oyunudur. Önce çocuklar, kadınlar ve onur kurtulmalıdır yangından. Acıyı yayan değil, paylaşan kurtulmalıdır. Acıyı ve ölümü büyük vatansever sözcüklerle kutsayıp sonra […]
“İnanma ne yana gitsen Karadenizlisin” Rıfat Ilgaz Toprağı mavi kuşlara boyayacak bir çocukluktur Karadeniz… Karadeniz, kıyısında öpmektir yoksul bir adamı ellerinden… Karadeniz, sana dökülür güzelliğin kızıl kınalı gelinleri… Karadeniz kardeş… Karadeniz dost… Karadeniz eş… Karadeniz, emeğin sabah duasında derindeki balıklara arkadaş… Karadeniz sevgili… Karadeniz çocukluğun […]
Kendi bileğinde kanın sınanmasıdır atom. Parkların kırmızı sevecenliğinde, sokak aralarının mavi dalgalarında, pencerede biriken beyaz bulutlarının masal dağlarında, geceye yayılmış hikâyelerde, şafağın ilk ışıklarında haykıran güvercinlerin seslerinde yoktu şiir. İmgeler ve görüntüler uyuşturucu nesnelerdi. Dili çürüdü, yüreği parçalandı, gözleri eridi toprağın. Kendi bileğinde kanın sınanmasıdır […]
Kaç çocuk! Sana şiirleri ve aydınlığı değil acıyı ve vahşeti anlatıyor iliklerimize kadar işleyen o parlak görüntüler. Hatta anlatmakla kalmıyor, sızıyor düşmanca iyilik tarafına. Şiddetin dili arttıkça bilgisayar başındaki katletme de okul arkalarındaki kavgalar da artıyor çocuk. Ellerin daha çok uzansın seni hep sevgi ve […]
İnsanoğlunun kendisini yine kendi yarattığı değerlerle sınadığı, vahşetin ve acının kendisini içten içe çürüten bir savaş makinesine döndürdüğü zamanlarda, vicdan çürük bir et gibi dolaşırken toprakların üstünde gelecekte hatırlanacak ve anlatılacak uzun susuşları biriktiriyordu zaman… Vahşetin ve acının Habil ile Kabil’den beri meşru hayatımıza kopmaz […]
“Sana bakmak yastan çıkıp dörtnala Lunapark şenliğine geçmekti bir bakıma” (Abdülkadir BUDAK) Park, zamanın hızına yenik düşmeden insanı, hayatı ve arkadaşlığı bazen acımasız bazen de en tatlı yerinden deneyimlemekti bir bakıma. Sokak arkadaşlığının ve mahalle arkadaşlığının yanında park arkadaşlığının yeri vardı çocuk dünyamızda. Park sıcak […]
Dil Derneği’nin Türkçe Sözlük’ünde duyarlık “duyum ve duyguları algılayabilme yeteneği, hassasiyet” olarak tanımlanıyor. Düğüm aslında bu “hassasiyet” sözcüğünün günlük dildeki kullanımından ötede sanatçı gözlem ve bakış açısının estetik boyutunda yatıyor. Aslına bakarsanız, şair duyarlığı ile şairin duyarlığı arasında algı ve anlam ayrımı görüyorum. İlk bakışta, […]