Bir Seyahatin Ardından

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Çorum’dan yola çıktıktan belli bir süre sonra Kırıkkale’ye yaklaşıyorduk. Kırıkkale 1989 Ağustosundan beri il hüviyeti taşımaktadır. Çocukluğumuzun 67 vilayetinden biri değildir yani. İlk defa eski ilçe yeni il olan Kırıkkale’yi yol boyu da olsa gündüz görecektim.

Buna görme denir mi o başka. Arabayla birkaç dakika sürecek olan bir temaşaydı bu. Yol güzergahı üzerinde Kırıkkale bilmem kaç kilometre tabelasından sonra nasıl bir yerden geçeceğimi merak etmiyor değildim. Öyle ya malum tarihe kadar Ankara toprakları içinde olan bir yerdi Yani biz çocukken “başkent”ti…

Bahsi geçen yere yaklaşırken eski tarz mimariden kurulmuş yerleşim merkezleri görmeye başladım. Aklımda yılların il tahayyülü vardı. Bir nevi sükutu hayale uğradım. Ben daha çağdaş (ne demekse) bir mimari beklerken gecekonduları andıran tek katlı yapılar görünce şaşırdım. Buralardan daha önce gece geçtiğim için nasıl olduğunu bilemiyordum.

İçimden “Demek Ankara burayı bünyesinden atmış” gibi tuhaf bir düşünce geçti. Öyle ya burası hala Ankara sınırları içinde olsa yakışır mıydı?

Hem düşünüyor hem yolumuza devam ediyorduk. Arazi düz değildi. hatta tepeler ve yamalar çoktu. Şehir tanımına pek uymayan ağaçlar vardı. Sanki ilçeden il yapmamışlar da köyü andıran kasabadan il yapılmış gibi bir intibaa uyandırıyordu bende.

Hala Ankara’dan tecrit edilmiş gibi fikir de zihnimi kurcalamıyor değildi.

Aklıma tarih kitaplarında okuyup, tarih derslerinde işlediğimiz meşum hadise geldi. Ankara denilince aklıma 1402 senesi gelir. Savaş meydanında iki Türk hünkârı karşı karşıya gelmiş Osmanlılar savaşı kaybetmişlerdi. Nedense bu savaşa çok üzülürdüm. Bu arada kendimi bir Osmanlı torunu sayan biri olarak da Timur Han’a haksızlık yapıldığı kanaatindeyim.

Belki bu yüzden Engürü, Ankara oldu. Sanki bu savaşın sonucunda “kara bir an” anlamı taşıyan bir isim verilmişti. “En kara” olamazdı belki ama devamlılığı bildiren “her zaman” kara gibi bir şeydi. Buraları geçelim…

Kırıkkale’de Ankara’ya doru yaklaşırken PVC kaplı binalar ve beton yığınları da artıyordu. Sanki apartmanlar şehrin bağrına düşen bir gök cismi gibiydi.

Yeni bir şehre daha yaklaşmak üzereydik. Ben “tecrit, savaş, kara” kelimelerini düne düşüne aracımız yol almaya devam ediyordu.

Hayat da devam ediyordu…