Çayla Sohbetler 17

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Onca seneyi ardımızda bıraktık. Seninle kâh açıktan, kâh susarak sohbet ettik. Neler konuştuğumuzu ikimizden başkası bilmedi hiç. Başkalarıyla sohbet ederken seninle konuştuklarımız içimizde kaldı, gönlümüzde kaldı…

Seninle en güzel sohbetleri teke tek kalınca yaptığımızı biliyorsun değil mi çay?

Peki ya milletin yanındayken yaptığımız sessiz sohbetlere ne dersin? Hani o arkadaşlar arasında sohbet ederken yani. İşte o zaman seninle biz dilsiz konuşuyorduk değil mi?

Harfsiz ve kelimesiz konuşmayı kaç kişi biliyor senden başka?

Söyler misin çay, sen nasıl anlıyordun içimden geçenleri?

En çok neye içerliyorum biliyor musun? Çaycının getirdiği çaya bu demli olmuş demiyor da bazıları “Bu çok kara olmuş” diyor. İşte o söze çok içerliyorum. Yüzlerin karasından, çayların karası daha ehven aslında…

Değil mi?

Bazı insanlar nasıl konuşacağını bilmiyor demek ki…

Kara ne demek?

Çayın bir normali vardır. Şayet normal değilse ya açıktır, ya da demli.

Çay demiyle anılmalı.

Dedim ya kimsenin ağzından çıkanı kulağı duymuyor.

Tamam, kara çay diyenler de var bize. Ama o demlenmeden önce. Demlendik mi rengimiz değişir bizim. O karalık kalkar üzerimizden. Hata “Tavşankanı bunlar” diye servis ediliriz çoğu zaman.

Neyse dostum. Bu gece de bu kadar yeter. Biraz da sessiz konuşalım olur mu?

Biliyorum benim tavrımı seviyorsun. Ben de seni seviyorum zaten. Rengin açık veya “kara”; ne fark eder ki.

Gönüldeki “yara”ların yanında; dışarıdaki “kara”ların ne hükmü var…