Maskeli Yüzler

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Sevmek ve sevilmek insanlara ait.

Nefret ve kin insanlara ait.

Dostluk ve kardeşlik insanlara ait.

İnsan olmanın özelliği bu. Tercih bizim elimizde. Ancak bu tercihimizi hep doğru kullanamıyoruz maalesef.

Şöyle bir etrafımıza bakınca hiç de iç açıcı manzaralarla karşılaştığımız söylenemez. Özellikle iki binli yıllardan sonra ferdiyetçilik öne çıktı. Bütün hesaplar “ben” üzerine.

Küçücük menfaat için çok büyük zararlar verebiliyoruz. Hatta veriyoruz.

Bazı kavramlar kitaplarda kalmış.

Ne dostluklar kalıcı ne sevgiler samimi.

“Benim” değilse güzel bile güzel değil anlayışı hakimiyetini kurdu.

Hamasi cümleler kitap arasında bile anlaşılır gibi değil. Sanki daha önce birileri yazıp bırakmışlar, biz de onları okuyoruz gibi.

Yüzlerde canlı maske.

Tebessümler yapmacık.

Dillerde güzel sözler, aslında çıkar ilişkileri.

Seni seviyorum derken bile kendimi seviyorum demek istiyoruz.

Cüzdanlar vicdanlara çoktan hakim oldu. Ahlak ve ahlaksızlık kavramının tarifi karıştı. Hemen hemen ahlaksızlık yok gibi.

Zaten adını da değiştirdik “etik” diye. Öyle söylemek daha az utandırıyor bizi. Ahlaki değil yerine “etik değil” diyoruz.

Önce yapacağımız kötülüklere kavramlar üzerinden kılıflar uydurduk.

Bilerek yaptım demek tercihin başka ifadesi oldu.

Kısaca bize bizim önce kabul edemediğimiz kurallara alıştırdılar. Sonra düzgün insanlar gözümüze “öcü” gibi görünmeye başladı.

Aşkı bile yaban hayvanlarının hayatından öğrenmeye başladılar. Ancak hayvanlar bir sevk-i tabii ile yapıyorlardı her şeyi.

Hürriyet…

Ah hürriyet!

Ne efsunkar şeymişsin sen!