Meydan Simitçisi

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Siz karanlığı bilir misiniz?

Sokak lambaları hayatımıza girdiği günden beri “zifiri karanlık” hayatımızdan çıktı. Bütün lambaları kapatsak bile hareketli olan her şeyi siluet halinde görebiliyoruz.

Zifiri karanlık hayatımızdan çıktığı günden beri, sadece renkleri seçemeyecek kadar ışıktan mahrumuz. Peki, ömür boyu hiçbir rengi bilemeyecek, baktığı simaları göz ile ayırt edemeyecek, cisimlerin hareketini ve hacimlerini seçemeyecek olanlara ne demeli?  Onlara “Görme engelli” diyerek adlandırmak bir vasıf mıdır?

Siz hiç gece elektriklerin kesildiğinde evinizde yürüdünüz mü hiç?

…

Ünyeliler bilir, meydanda “ama” bir simitçi var. Yani eskiden “ama” dediğimiz şimdi ise “Görme engelli” olarak adlandırdığımız bir kardeşimiz simit satıyor. Belli konularda eğitim almış olmalı ki hiç görmediği halde sattığı iki çeşit simit ile su ve meyve sularını da el yordamıyla bulabiliyor. Para üstü verebiliyor. Verilen parayı “görmeden” de tanıyor. Hem “Kendi dünyasında” yalnız kalmıyor, hem de hayatını idame ettirecek kadar nafakasını çıkarıyor.

Ben ne zaman simit almaya karar versem ondan alıyorum. Bu bir acıma duygusu ile alınmış bir karar değil. Çünkü her zaman simit alan biri değilim.

Görme engelli simitçi genç. Yani önünde daha uzun yıllar var. Öz bakımlarını başkaları yapıyor olmalı. Tek başına bir evde yaşamak o durumda biri için hayli zor. Günün belli saatlerin de meydanda yerini alıyor ve simitleri bitene kadar orada duruyor.

Belli ki bu yaşadığı müddetçe devam edecek. Dünya bu bir yeden kısmeti çıkarsa işi değişikliği olabilir.

Karadeniz’de ısı olarak üç mevsim vardır. Yaz, kış ve baharlar. İki baharın da uzunluğu hemen hemen eşit. Bölgemizde en az dört ay kış veya kışı andıran günler var. Yani bu süre içinde dışarıda çalışmak bir hayli zor.  Simit satan kardeşimiz yaz ve kış meydanda kendine ayrılan yerde işini yapmaya çalışıyor.

Aylardan şubattı. Meydandan geçiyordum. Simitçi şeffaf bir kılıf içinde kendisini ve ekmek teknesini muhafaza altına almış bir vaziyette müşterisini bekliyordu. Hava soğuktu ve bulunduğu yer ancak nefes ile ısınabilirdi. Çünkü bulunduğu yeri ısıtacak bir ısıtıcı olamazdı.

Kendi kendime düşündüm. Biz yanından gelip geçerken, bu delikanlı bulunduğu yeri terk edemeyecekti. Çünkü satış yapmalıydı. Biz ondan aldığımız bir simidin parasını verirken ona yardım ettiğimizi düşünsek de bir zaman sonra sıcak bir ortama gidecektik.

Biraz durup vaziyeti seyrettim. Ben dahil insanlar hayatın akışı içinde bir yerlerde dururken bu genç kardeşimizin varlığından bile habersizdik. Bulunduğu yere sadece sözde rüzgarı engelleyen bir korunağı vardı.

Aklıma doğal gaz fiyatlarından yakınan kişiler geldi. Daha sonra Alışveriş merkezlerinde aldığı markalı kıyafetlerin rengini beğenmeyip değiştirme kartı ile değiştirmeye gidenler geldi. Bu görme engelli kardeşimizin renginden dolayı bir şeyleri değiştirme tercihi olamazdı. Onun yerine biz karar veriyorduk…

Ey insan ve insanlık!

Şikâyetçi olduğumuz o kadar çok şey var ki. Şayet şikâyet ettiğimiz şey neyse onun giderilmesi için; gözünü, bir kolunuzu, bir bacağınızı veya dilinizi verin deseler verir miydiniz?

Bu yazı burada bitmez…