DERNEKPAZARI’NA GÖNÜL ZİYARETİ

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Karadeniz’i karış karış dolaşmaya karar vermiştim. Bölgeye ait bütün ilçeleri gezip görmeye karar verdiğim günden beri, önce bir ili programıma alır sonra o ilin bütün ilçelerini görmek için yola çıkardım. Yolculuğu önceden planlar, sonra yola koyulurdum. Takvimler 2022 yılının Ekim ayını gösterirken, yolum Trabzon’un Dernekpazarı ilçesine düşmüştü.

Her ilçenin kendine has musikisi vardı. Daha şehre ayak basar basmaz bu musikiyi hissederdiniz. Tabi kişinin şehre bakış açısına göre değişir bu durum. Ben bütün şehirlerin “gönül” tarafından hissedilen bir musikisinin olduğun inanmıştım hep.

Vakit akşama yakındı. Çaykara ilçesinden yola çıkmış, Dernekpazarı’na da uğradıktan sonra geceyi Of ilçesinde geçirecektim. Yaklaşık beş gündür yollardaydım. Hem yolun yorgunluğu, hem de vardığın yerde bulunan kişilerle ilk defa görmüşmüş olmanın acemiliği ile kısa bir süre iç dünyan ile bir murakabe haline giriyor insan. Daha sonra mekâna alışmaya başlıyor.

Dernekpazarı’na vardığımda âdetim üzere şehri otomobil ile bir dolaşırdım önce. Sonra da aynı yerleri yaya olarak gezerdim. Özellikle şehri yürürken kâh mimariyi, kâh şehrin planlanışını, kâh coğrafi yapıyı dahi insanları ve davranışlarını gözlemlerdim.

İnsan haricindeki varlıkların anlattıkları ile sizinle konuşmasa bile insanların hâletiruhiyeleri çok şey anlatır… Çünkü insandır ve yaşadıkları süre içinde dünyaya dair çok şey geçmiştir başlarından.

İlk ziyaretim 2022 yılının ekim ayında olmuştu bu ilçeye. Şehri kendimce biraz dolaştıktan sonra emekli bir eğitimci olduğumdan olacak ki Hasan Cansız Kom Çok Programlı Anadolu Lisesine uğradım. Maksadım okula bir kitabımı hediye edecektim. Daha sonra da yoluma devam edecektim. Ben okula yaklaştığımda öğrenciler okulu terk ediyordu.

Okul müdürü 29 Ekim programı için ilçeye gitmişti. Ben herhangi bir idare odasına girip, kitabımı bırakıp yoluma devam edecektim. İlk girdiğim idare odasında Behice Balcı Hanımefendi ile karşılaştım. Kendilerine emekli bir öğretmen olduğumu ve okula bir kitabımı hediye edip gideceğimi söylediğimde beni içeri davet etti. Ardından aynı anda okulda idarecilik yapan Remziye Çelik Hanımefendi be İlçe Milli Eğitim Şube Müdürü Fikret Yılmaz Beyefendiyi davet etti. Dört kişi özellikle eğitim üzerine sohbet ettik. Ancak belli süre sonra yola devam edecektim.

Bu esnada Remziye Çelik Hanımefendi bana dönerek “Anladığım kadarıyla siz bu bölgeyi geziyorsunuz. Şayet yolunuz Rize veya Artvin iline düşerse okulumuzu kısa süre de olsa ziyaret eder misiniz?” dedi. Ayrıca “Sizi öğrenciler ile sohbet de ettiririz” diye ilavede bulundu.

Yolum Rize ve Artvin iline düşecekti. Sadece zamanı belli değildi. İşin içinde öğrenciler de olduğu için teklifine memnun oldum. Önce kendime söz verdim. Daha sonra “Bir daha yolum buralara düşerse sizin okula da zaman ayıracağım” dedim. Vakti belli olmayan bir seyahat için verilmiş bir sözdü bu.

Aradan yaklaşık bir buçuk sene geçti. Takvimlerin 2024 yılının mayıs ayını gösterdiği bir zamanda Rize ilini ziyaret etmek için Ordu’nun Ünye ilçesinden yola çıktım. Ancak verilmiş bir gönül sözüm vardı ve asli programımda olmamasına rağmen Dernekpazarı’na tekrar uğramak için Of ilçesinden yola koyuldum. Kısa süreliğine de görmüş olduğum bu ilçeye yaklaşırken heyecanlandım. Remziye Çelik Hanımefendi beni davet etmişti ama artık görev icabı o okulda değildi. Ben sadece sözümü yerine getirmek için Dernekpazarı’na ve okula uğrayacaktım.

İlçeye yaklaştıkça şehre daha bir dikkatle baktım. Yapıların farklı dönemlere ait mimari türlerinden olması hüzün vericiydi. Öyle ya bir yandan terk edilmiş binalar, bir yanda yarım asrı bulan binalar, bir yandan modern teknikle yapılmış binalar… Her biri başka bir hikâyenin temsilcisi. Her biri ayrı bir dönemin eseri. Her bir ayrı bir hayalin ürünü.  Her biri bir gönül hikâyesinin vücut bulmuş hali. Her biri…

Coğrafya aynı, iklim aynı… Yaşlılar, hayatları ile hayalleri arasında neticenmiş bir savaşın sonucunu yaşıyor. Gençler, hayatları ile hayalleri arasında şimdilik zamanı bekliyor.  Saatler çalışıyor, takvim yaprakları azalıyor ve aynalar her gün yeni bir yalana alıştırıyor insanları…

Hasan Cansız Kom Çok Programlı Anadolu Lisesine uğruyorum. Okul Müdürü Harun Hamzaçebi Beyefendi ile tanışıyorum. Ayrılırken okul önünde fotoğrafımı o gün tanıştığım Havva Gökçen Kar Hanımefendi çekti.

Ve nihayet hem okuldan hem de ilçeden ikinci defa ayrılmış oldum. Bir gün sonra gün ışırken yanından geçtiğim Dernekpazarı ilçesinden uzaklaşırken bir defa daha oraya uğrama ihtimalimin zayıf olduğunu düşünerek yoluma devam ettim.

Dernekpazarı ve Dernekpazarlılara en kalbi muhabbetlerimi sunarım.