Bremen Günlüğü-3

Ertan ALP alpertan2006@hotmail.com

Bremen’e alıştıkça gurbet ve özlem telefonun ucundaki seslerle gündem maddeniz oluveriyor.Pazar gününden beri kızımın özlem dolu sözleri ve saf siparişleri arasında uzaklığı yakınlaştırmaya çabalıyorum.Onun yerinde olsam sanırım aynı duygular içinde gelecek zamanı hızla çekmeye çalışırdım.Biraz hüzünlü diyaloglardan sonra rutin işlere geri dönme vakti artık.Günlük çalışmalar seyrini artık kestirebiliyoruz.Günlük planlarımıza göre okulun ve proje ekibinin belirlediği işlere yapıyoruz.Aslına bakılırsa daha çok öğrenciler işin içinde.Bizler de bu arada üzerimize düşen atölye çalışmalarına katılıyoruz.

Grupta benim yerim terim daha pazardan belli olmuştu zaten.Fotoğraf işlerini yürütmek benim görevim.Her etkinliğin ve gezilen görülen her yerin kalıcılığını olabildiğince ben sağlamaya çalışıyorum.Ayrıntılara ne kadar çok ulaşırsak o kadar çok bilgi ve deneyim demek.İletişim biçimlerinden günlük rutin bilgi alışverişlerine atölye çalışmalarından dinlenme aralarına her dakika insan davranışları ve yaşayış biçimlerindeki ufak ayrıntılar bakımından değerli.Şeytanın ayrıntıda gizli olduğunu bilerekten bizde ufuk açan her ayrıntıyı gözden kaçırmamaya uğraşıyorum.

Kültür-forumdaki öğrenci ve öğretmen karma çalışma şimdiye kadar görmediğim özgün bir kubaşık ürün etkinliği.Daha önce böyle bir etkinliği sınıflarımda uygulamadığım için kendimde eksiklik duydum doğrusu.Yapboz parçaları şeklinde kesilen fon kağıtlarının üzerine yazdığımız kısa biyografilerimiz ve yanında yer alan alengirli fotoğraflarımız meğerse okulda görücüye çıkacakmış,daha sonra öğreniyoruz.İngilizcenin test edilme zamanı.Her bir yazboz parçasının diğer ülkelerdeki katılımcılara beraber karışık bir bütünlük oluşturması projenin ve ortak üretmenin zevkini tattırdı bizlere.Kocaman bir şerit halindeki eseri okulun duvarında görünce inanın heyecanlandım.Acaba benim yazımız okumuşlar mıydı gençler?Okudularsa hakkımda ne düşündüler acaba?

Boş zamanlarımda alışık olduğum üzere her zaman taşıdığım birkaç şiir kitabından birini çıkarıp ve uygun bir köşe bulup soteye yatıyorum.İşlerin arasında ilham aramak pek huyum değil ama üzerinde çalıştığım yeni kitap için alacağım bir iki not benim için önemli olabilir.Okulda elinde kitapla gezen pek çocuk görmedim ama bu bir önyargı olabilir.Zira okul teneffüslerde bile oldukça sessiz.Burada başkasını rahatsız etmeden çalışmak gayet içselleştirilmiş gibi.Yaşamın diğer alanlarında olduğu gibi.Standart yaşamın tekdüzeliği ne kadar da biraz sıkılmanıza neden olsa da okuldaki bu disiplini biz Türkiye’de çok özlüyoruz bazen.Neyse şiire dalmıştık yine.Araya başka sözcükler girince unuttuğumu zannetmeyin.

Bejan Matur’un “Son Dağ” adlı şiir kitabının arasında bir halkın dağ imgesinden duygularını ve sessiz haykırışlarını okumak alıp götürüyor beni, dağlara koşmalar düzen Anadolu ozanlarının ılık seslerine.Almanya’da Türkçeye sığınmak sıradan bir Türk görmek değil aslında.Şiirden aldığım büyü ve derinliği sokaklarda dolaşırken hasbelkader tanıştığımız birkaç Türk asıllı Alman vermiyor açıkçası.Matur’un mısraları beni esir almışken belleğimi kısa bir süre okula kapatıyorum.Elime bir kalem alıp duvarlara ve uygun köşelere bazı mısraları yazasım geliyor ancak alacağım uyarıyı bildiğim bu çocukça cesareti hemen kovuyorum belleğimden.

“Çünkü söz tüccarların elinde

Yüreğe ulaşmaz.

Çünkü dünya göğüne bakmayan

Yürek kararır.”

Acıyı ve ağıtı yüreğine işlemiş ve kaderini bununla yazmış bir halkın türküsünü duymak gibi Matur’un şiirleri.Hemen hemen her mısrasında acı,hüzün,ağıtsı direnmeleri okurken dağa yazılmış kaderlerin toprağa vuran gölgesini gerçeğine yaklaştırmaya çalışıyorum.Şiir bu ya,alıp götürürken başka evrenlere beni,kendimi çevremden soyutladığımın bile farkında değilim.Şiiri bunun için seviyorum.Nereye gidersem gideyim,mahrem yoldaşım o benim.Yalnız bana açılan ve yalnız bana soyunan imgelerini.Acını tarihini en iyi Anadolu coğrafyası bilir.Acının tarihi yüreklerden sonra en çok dağa ve sözcüklere yazılmıştır zaten:

“Gün doğuyor,gece oluyor

Ve biz sessiz yolcuları yeryüzünün

Duyuyoruz acıyı.”

Gün doğdu,öğlen geçti,akşama vuruyor zaman.Mutlu ve verimli anların insana huzur veren anlarından sıyrılıp acının,hüznün ve dışlanmışlığın isyan makamında kendimi bulduğumda bunca kutsal kitabın arasında bunca zulmü düşünüyorum.

İnsan,insan için vardı hani.

Başka topraklarda kendi dilinde mutlu olurken bile bir halkın,bir çocuğun veya bir annenin acısını ve ağıtını yüreğinin içinde dinlemek bileyilemiş bizi yıllarca.

Hani insanın acısını insan alırdı.

Hani insan, insan dostuna acılar ve yalnızlıklar ısmarlamazdı.

Fikirler ve kutsal direnişler sınır tanımazdı hani.

Acıyı çiçekle sınamak şiire yakışmazdı hani.

Okurken eriyor bedenim ve kızımın gül bakışlı hali geliyor gözlerimin önüne.

Çiçekte tohum insanda umut bitmez.