Bir Seyahatin Ardından

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Seyahat yazıları yazılmaya nasıl başladı bilmiyorum. Tarihimizin ünlü seyyahı Evliya Çelebi bu hususta başı çekmektedir.

Seyehat yazılarında konu edilen yerler ile ayrıntılar vermek için bahsedilen yerlerde uzun süre konaklamak gerekiyor. Biz ise bir yolculuk esnasında çıplak göz ile gördüklerimizin bizde bıraktıklarını kaleme aldık. Yani bu gerçek bir seyahat yazısı değil, anlık bir gözlemin kaleme alınmış hali.

Yazımız Ünye-Ankara arasında bulunan bazı yerler hakkında olacaktır. Ve taşıtımızın hızla geçtiği yerler hakkında ilk gözlemlerimizi anlatacağız.

I.

Yolculuğumuz başlıyor…

Her ne kadar yolculuk düşüncesi, yolculuktan zor geliyor olsa da insan hayatının kaçınılmazlarından.

Nihayet sefer başlıyor Ünye’den. Direksiyondaki adam bizi gideceğimiz yere götürecek. Niyet ve plan böyle.

Taşıt harekete başlıyor. Arabanın sağı ve solunda görünen yerler sana doğru geliyor sanki. Hareket eden siz misiniz dışarısı mı belli değil.

Ve bir zaman sonra alışıyorsunuz durumunuza.

Çok şeye alıştığımız gibi.

Kabul veya kabullenme böyle bir şey demek.

Gidiyoruz. ..

II

Derken arabada bir anne çocuk diyalogu başlıyor. Hatta bir çekişme veya.

Anne üç-dört yaşlarındaki çocuğa soruyor:

– Bu ne resmi?

-Elmaaa diyor çocuk.

Anne:

-Apıl diyeceksin diyor.

Çocuk:

-Elmaaa diye inliyor tekrar.

-Bunun adı apıl diyor kadın biraz sinirlenerek.

Aralarındaki konuşma/münakaşa sürüp gidiyor.

Belli ki Türkçeyi sonra öğretecek çocuğuna. Kendisi, kendince Türkçe konuşuyor. Eskilerin “Cephede kazanıp, masada kaybettiğimiz” e dair konuşmaları geliyor aklıma.

Bunun adı apıl! Anladın mı?!

Çocuk “elma” da diretiyor. Anne bakıyor olmayacak susuyor. Erteliyor belki de. Yolcuların ne kadarı farkında oluyor bilmiyorum. Ancak değişik düşüncelerle pencereden dışarıya doğru bakıyorum. Gördüğüm ağaçlar arsında ne kadarı “elma” veya “apıl” bilmiyorum.

Yolculuk devam ediyor…