Eymür’de Suyla Isıtılan Ev

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

O sene kış sert geçiyordu. Benim, 1983 yılı Şubat ayında Tirebolu merkezden yaklaşık 24 km içeride Eymür köyüne tayinim çıkmıştı. O zamanlarda beklenmedik tayinler olabiliyordu. “İhtiyaca binaen veya “Gerekli görüldü” açıklaması her türlü tartışmanın önünü kesiyordu.

İşte böyle “İhtiyaca binaen” kuralına göre ben de ikinci yarıyılı başka bir yerde geçirecektim.

Önce o köye nasıl gidileceğini öğrendim. O köye giden taşıtları aradım. Hem gitsem nerede kalacaktım?  Mevsim kış, etraf kardı. Durum zordu.

Normal şartlarda toplamda kırk dakika sürmeyecek olan yere, iki saate yakın zaman harcayarak ulaştım. Göreve başlayıp kısa süre içinde kendime barınacak bir yer bulmam gerekiyordu. Köylük yerde bu nasıl olacaktı? Genelde köy yerlerinde herkes kendine bir mesken yapar, boşta bulunan evler nadirattan olurdu.

Daha sonra bu tayinden dolayı epey zorluk çektim.

Resmi işlemler bitti. Kardan dolayı okullar tatildi. Yani karne tatili bir hafta uzatılmıştı. Ben bu süre içinde kendime kalacak bir yer bulmalıydım.

Okuldaki idareciler ve bazı vatandaşların yardımıyla bir ev buldum. Sonra yatak, yorgan derken kendime göre düzen kurdum. En azından geceleri kalacak bir yerim vardı.

Kalacak yeri hallettikten ve bazı eşyalarımı eve getirdikten sonra ara tatil bitti ve eğitim başladı. Köyde elektrik yoktu. Aydınlanma gaz lambasıyla oluyordu. Ben buna alışık biriydim. Çünkü liseyi bitirene kadar evimizde elektrik yoktu.

Kışın en önemli ihtiyaçlardan biri de ısınma ihtiyacıdır. Evi bulduk bulmasına da nasıl ısınacaktım. Soba kurmak, yakacak bir şeyler temin etmek gerekiyordu.  Kış günü hem okula gidip hem bunları ayarlayacak yeterli vaktim yoktu. Ayrıca bunları nasıl temin edeceğimi de bilmiyordum. Hiç kimse de nasıl ısınacağıma kafa yoracak hali yoktu ya.

Çareyi tüpte ısıttığım sularda buldum. Tencerelerde su kaynatıyor, onları şişelerin içine doldurup, özellikle yatacağım odaya koyuyordum. Küçük şişelere de yatağı ısıtmak için sıcak su koyuyor yatakla yorgan arasına bırakıyordum. Böylece sıcacık bir yatağa yatmış oluyordum.

O kış öylece geçti. Kaldığım evde hiç soba yakmadan yazı buldum.  Belki hayatımda ilk ve son defa yaşadığım bir şey olacaktı bu. Zaten son oldu. Çünkü o yaz köye elektrik geldi. En azından elektrikli soba ve elektrikli battaniye ile ısınma ihtiyacımı karşılardım. En önemlisi de evin içi de “ampul” denilen sihirli buluşla aydınlanıyordu.

Bir sonraki sene ilk dört aya göre daha az zorluk yaşadım.

Dört ay da olsa soğuk ve karanlık bir yerde yaşamak hatıralarıma katılan önemli durumlardan biriydi. Şimdi o günleri bazen hüzünlü, bazen mütebessim şekilde yâd ediyorum.

Aradan geçen otuz yıldan sonra sitemiz kalorifer sistemi merkezi mi olsun müstakil mi olsun diye tartışıyoruz. İmkân böyle bir şey işte. Ancak bazı imkânların hatırası olmuyor anlatılacak…