Gönül ile Söyleşmek

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

İki kız arkadaştılar. Mahalle ve ilkokuldan beri arkadaştılar. Arkadaşlıkları lise son sınıfa kadar aynı çatı altında geçti.

Önceleri aynı mahallenin sakinleri iken zaman içinde arkadaşlıkları dostluğa dönüştü. Yaşları ve tahsil seviyeleri yükseldikçe dostluğun ne olduğunu daha iyi anlamaya başladılar.

Kendi evlerinde çok özel bir durum olmadığı müddetçe beraber oluyorlardı.

Çocukluklarına ait bazı alışkanlıkları yaşlarıyla bağlantılı olarak değişiyordu.

Lise çağlarına gelince hayata dair hayaller kurmaya başladılar.  Hayalleri hayata geçirmenin planlarını yapıyorlardı. Bir yandan da okuyorlardı.

Yıllar yılları kovaladı. Artık iki yetişkin olmuşlardı. Çıkan kanuna göre oy kullanma haklarına sahiptiler. Yani ülkenin geleceğine dair görüşlerini sandıkta şekillendirebilirlerdi.

Yetişkin birer ferttiler artık. Hayata dair hayaller hakikat dairesinde oluyordu.  Ayrıca hayallerine dair yapılması gerekenler imkân dairesinde yapılıyordu.

Gayret ediyorlardı. Kader insana meçhul bir kavramdı. Sebepler âleminde, sebeplere sarılıyor, gerisi ilahi takdire aitti.

Ülkede kendi yaşıtları gibi milyonlar vardı.

Milyonlarca hayat, milyonlarca hayal…

Milyonlarca beklenti…

Milyonlarca umut…

…

Günlerden bir gün yine buluştular.  Birbirleriyle sohbet etmek için bir “kafeterya” ya gittiler. Kafeterya denilen nevzuhur mekanlar günümüzde arz-ı endam etmiş ve bir o kadar da yaygınlaşmıştı. Kısaca “Kafe” diyenler de vardı.

Müdavimleri cinsiyet seçmiyordu.

İşte öyle bir mekâna vardılar. Bir masaya yüz yüze gelecek şekilde oturdular. Biri sustu diğeri anlattı. Diğeri anlattı biri sustu.

Bazen ikisi de aynı anda sustu…

Önlerindeki çaylar tükenince gelen görevliye yenilemesi için işaret ediyorlar, bütün süreyi sohbet ediyorlardı.

Sesleri yükselmiyordu…

Bazen beraber sustukları da oluyordu.

Kalkmaya karar verdiler. Hesap ödemek için kasaya vardılar ve hesabı ödediler. Vakur halleri devam ediyordu.

Tam ayrılacaklarken kasadaki görevli:

“Size bir şey sorabilir miyim?” dedi.

İkisi birden “buyur” dedi aniden.

Görevli kısa bir duraklamanın ardından “Siz diğer müşterilere benzemiyorsunuz. Oturduğunuzdan beri sizi takip ettim. Birbirinizin gözlerine bakarak konuşuyordunuz” dedi.

İki arkadaş biraz şaşırsa da aralarındaki dostluğun bağını bildikleri için normal geldi. Teşekkür ederek çıktılar.

Belki sureta göz ile dünyayı görüyorlar, ağız ile kelimeleri telaffuz ediyorlardı. Ancak bir birleriyle gönül ile söyleştiklerini kim bilebilirdi ki?