ÜNYE VE AİDİYET

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ülkemizde nereli olunursa olunsun herkes bulunduğu yeri sever ve över. Bu insanın tabiatında var olan bir şeydir. Gayet normal bir haldir. Hatta güzel bir haslettir.

Peki insan bir yerli nasıl olur?

Genelde gurbette yaşayanlar kendi köyünü, ilçesini, ilini ve bölgesini çok sever. Ankara ve İstanbul gibi yerlerde uzun süre kalmaya mecbur olan kişiler için sadece Ünyeli olan değil, Karadenizli olan bile yakın hissedilir.

O zaman nasıl Ünyeli olunur?

Bunun için çok yol olabilir. Bir eğitimci olarak ben bu işe daha kültürel bir açıdan bakmak istiyorum.

Bir yerin temel özellikleri vardır. Orada bulunan tarihi, coğrafi, örfi, şahsi farlılıklar mevcuttur. Bu her yerde olan bir şeydir. Ancak Ünye bu yönden çok şanslı bir yerdir.

Şartlar gereği insanlar okudukça ilçe ve ilini terk edebiliyor. Ve zamanla aidiyet duygusu azalıyor. Bunun için kişileri daha küçük yaşlarda bulundukları yere bağlayan bazı faaliyetlerle buluşturmak lazım. Burada okullar, yerel yönetimler ve kaymakamlıklar inisiyatif almaları gerekiyor. Milli Eğitim Müdürlüğü ve Kültür Müdürlükleri bazı çalışmaların içinde bulunmalı.

Ünye hem kendi bünyesinde hem de Türkiye genelinde bir yarışma düzenleyebilir. Ülke genelinde şiir ve hikaye yazma yarışmaları düzenlenerek basın yoluyla bütün vilayetlere duyurulabilir. Ayrıca Ünye içinde de Ünye’ye ait bazı değerleri konu alan yarışmalar düzenlenebilir.

Ünye içinde öğrenciler ve halka açık iki ayrı alanda yapılacak yarışmaların konularından bazıları şöyle olabilir:

Çamlık, Döner Çeşme Meydanı, Kadılar yokuşu, Feneraltı gibi mekânlar; Yunus Emre, Yusuf Bahri Efendi, Mustafa Rakım Efendi gibi şahsiyetler; Ünye evci pidesi, Pandispanya ve buna benzer yiyecekler; adetler, düğünler, cenazeler konu alınarak kompozisyon ve hikâye yarışmaları düzenlenebilir. Hatta meydandaki çınar ağacı bile bir hikâye konusu olabilir.

Yarışmaya katılan genç beyinler yukarıda saydığım ve buraya yazamadığım onlarca başlık altında kalem oynatmak için araştırmalar yapabilir. Daha genç yaşta ilçesinde bulunan ve ülkece de önemli olan bu konulara hazırlanırken bir bakıma aidiyet duygusuyla büyümüş olur.

Sadece Ünyeliyim demekle Ünyeli olunmaz. Veya baba tarafından Ünyeliyim, aslen Ünyeliyim gibi ifadeler, aşınmış bir aidiyetin ifadeleridir.

Etkili ve yetkili kişilerin bu durumu ele alması ve gereğinin yapılması için çalışmalara başlanması lazım.

Hiçbir vakit, geç kalınmış vakit değildir. Boşa geçen zaman ise kayıpların en büyüklerindendir.