Ölüm Ayırsın Derken Dirim Ayrıldı Senden

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ayrılık üzerine söylenmedik söz kaldı mı acaba?

Neler yazılıp çizilmedi ki ayrılık üstüne. Daha da yazılacak belki.

Her ne kadar “Gök kubbe altında söylenmedik söz kalmamıştır.” deseler de bazen öyle şeyler söyleniyor ki insanın içine işliyor adeta.

Büyük usta “halk” ne ibretli, ne dokunaklı sözler söylüyor. Belki asırların getirdiği o “yürek yangınını” mısralarla soğutmaya çalışıyor.

Soğuyor mu peki?

Ne gezer…

Şayet soğusaydı, şayet söylen sözler bir yaraya dermen olsaydı, tükenmez miydi “Ahhlar?”   Sona ermez miydi “cızz”lar?

Mademki “Ahhlar, cızlar” hayatımızın “sessiz” bir parçası; öyleyse çok şeyler söylenip yazılacak ayrılıklar üstüne.

“Sessiz parçası”, çünkü o ahları da cızları da, kendimizden başkası duymuyor. Daha doğrusu duyurmuyoruz. Yani duyuramayız.

O ahlar ve cızları ancak kendimiz duyarız, duymalıyız…

Yoksa…

Şairlerimiz, ediplerimiz binlerce söz söylemiş. Bunların kayıtlara geçeni de var geçmeyeni de… Kayıtlara geçenler hepimizin ortak malı olmuş. Kayıt dışı olanlarda bize ait. Bir nevi “bizimle bizim arasında” sır.

Yazımıza bir Kırıkkale türküsünden alınmış bir mısra ile başladık. “Ölüm ayırsın derken, dirim ayrıldı senden” diyor büyük usta halk.

Kim bu sözü duyar da gönlü titremez?

Ben sordum ama siz susun bence. Malum en etkili silah da, cevap da, çare de susmak. Bu sorunun cevabı nelere mal olur belli olmaz.

“ Her ne kadar Ölüm Allah’ın emri de şu ayrılık olmasaydı” sözü bize; “Göz görmeyince gönül katlanır” sözünü hatırlatsa bile gerçekten göz görmeyince gönül katlanır mı?

Biliyorum zor soru.

Olsun. Her sorunun cevabını dil vermez. Bazen gönül verir. O da asıl cevaptır aslında.

Ölüm de var ayrılık da. bu hayatın bir gerçeği. Zaten bazen kavuşmak da çözüm olmuyor. Yine bir Mersin türküsünde “Bir güzeli bir çirkine verseler, güzel ağlar çirkin güler bir zaman” diyor. Güzelin ağlamasını anladık. Kavuşması için “bir zaman” tabiri kullanılmış da, “bundan sonra” ifadesi kullanılmamış?

Bıkmış mı yani? Burada söz de biter yazı da. Başka zamana kalsın.

Fazla söze ne hacet, bugün bu kadar benden

Ölüm ayırsın derken, dirim ayrıldı senden.