Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Dünyada ikinci tercihlerimizle baş başa kalınca hayallerimizin yok olduğunu görürüz.

Daha konuşmaya başlar başlamaz, etrafımızla irtibata geçer geçmez hayallerimiz de bizimle beraberdir artık. Bir oyuncak bebeğe sahip olmak isteyen küçük kıza kendi hayalleri dışında bir oyuncak verdiğimiz zaman önceleri sevinir. Her ne kadar kaşı, gözü kendi istediği gibi değilse de hiç yoktan iyidir.

Biz ikinci tercihlerimizi kabullenmeye daha küçükken alışırız.

Bütün hayaller “En azından bununla idare et” cümlesiyle son bulur.

Arkadaşta, okulda, seçeceğin bölümde, girmek istediğin işte, seçmek istediğin eşte ikinci tercihler daha öndedir.

İkinci tercihlerin genel adı “mantık” diye izah edilir.

Mantık yani aklın hâkimiyeti…

Ya gönül?

Şayet gönül denilen şey geçerli olsaydı şair “Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok” diye başlayan bir şiiri yazar mıydı?

Peki ya bestekâr?

Bu sözleri notaya alır mıydı?

Ya dinleyici?

Okuyanı alkışlar mıydı? Alkışlar görünüşte ellerle olsa bile, söylenen dille olsa bile gönülden gelmiyor muydu?

“Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok…”

Nerdeymiş efendim?

“Solan bahçede…”

Solan bahçe hayallerdir. Solan bahçe arzulardır. Solan bahçe isteklerdir.

Solan bahçe gönüldedir…

Madem solmuştur öyleyse artık bülbüller uğramayacaktır.

Hayaller son bulur. Yani birinci tercih yok olur.

Gerisi mi?

Ne fark eder ki…

Artık sırada diğer tercihler var.

…

“Bir yer ki, sevenler, sevilenlerden haber yok…”

Madem gönül bahçesi soldu…

“Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok…”