Ateşinde Yanan Adam

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ben ateşinde yanan adam…

Kaynayan kazanlarım var içimde…

Buharı dışarı sızmayan…

Alevsiz ve dumansız bir yangın bu…

Lisanın durumu izahtan mahrum hali…

Kalabalıkları ‘kişi’ mesabesinden ‘insan’ haline dönüştüren mefhum lisan. Kişi, yani tek başına bir fert… Konuşan, ağlayan, gülen…

Lisanın izahtan acizliği var ise başkalarına açıklamak mümkün mü her şeyi…

Ben ateşte yanan adam…

Baharımız bile ‘har’ olur bazen… Bazen de hazan…

Kışı kışta bıraksak bile ‘yaş’ı gözde bırakmayız…

Akar.

Ya dışarı, ya da içeri doğru…

Bazen tenha da ‘kalabalık’, bazen de kalabalıklarda yalnız oluruz.

Şehirler bile tenha olur. Kuşdiliyle anlatırken; derdimizi değil de ihtiyaçlarımızı söyleriz.

Hava, su, aş, iş…

Bunlar bilinen şeylerdir zaten.

Ya:

Fikir, çile, hüzün, tefekkür…

Bunlara muhatap bulmak zor. Hatta kelimeler bile yetersiz izaha…

Şayet Mecnun ile çöl arasındaki ilişkiyi gördüklerimize göre ifade etmeye kalkarsak; tefekkür ile lisanı insanda buluşturmakta zorluk çekeriz.

Ben ateşinde yanan adam…

İçimde şahlanan atlara mera yok cihanda. Dünya dar gelince onlar içimde şahlanıyor.

İçimde Malazgirt var benim…

Mohaç var, Pireveze var.

İçimdeki atlar yine içimde şahlanır benim. Onlar cihana sığmazlar…

İçimde;

Başı önde müritler el bağlamış şeyhini dinliyor…

Dışarıda bulunmayan.

Onun için bekliyorlar orada, yerlerini terk etmeden…

Çünkü

Çıkarsa dışarı sığamazlar cihana…

Orada kalıyorlar,

Orada yanıyorlar,

Orada çoğalıyorlar…

Ateşinde yanmak kolay mı?