Bir Ömür Böyle Geçer!

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Bir Ömür Böyle Geçer!

Hayat denilen yolculuk ne bizim isteğimizle başlar ne de bizim isteğimizle son bulur.

Sebepler âleminde dünyaya geliriz. İyi veya kötü bir çocukluğumuz geçer. İşin tuhaf yanı kötü de geçse çocukluğumuzu özleriz.

Daha konuşmaya başlar başlamaz isteklerimiz olur. Masumca istekler… Ederini, bedelini bilmediğimiz istektir bunlar. Mesela bir ışıklı ayakkabı…

Biz onları almak için ağlamayı tercih ederiz. Sonra bir mağazadan içeri girer büyüklerimiz. Bize ışıklı ayakkabı değil de ışık desenli ayakkabı alırlar. Bizi bir şekilde de ikna ederler. Yani kandırırlar aslında. Biz, yani çocuk biz; çocuk yüreğine sahip olduğumuz için tez kanarız. Kanarız kanmasına da nerede bir ışıklı ayakkabı görürsek içimiz sızlar. Ayağımıza bakarız ister istemez.

İçimizdeki fırtınaları kendimiz dindiririz. Artık o yaşta ışıklı bir ayakkabı giyme şansımız yoktur. Ve o gün karar veririz. Bir gün çocuğumuza almayı…

Sonra okul çağı gelir. Artık sokaklardaki oyunların zamanı geçmiştir. Çanta taşırız minicik sırtlarımızda. Ağrıtsa da acıtsa da… Çanta ne kadar güzel olursa olsun yüktür içindeki… Ve biz bu yükü çekeriz istesek de istemezsek de…

Daha büyürüz…

Lise yılları…

Ne yıllardır o yıllar! Hayalin hakikatten fazla olduğu zamanlar. Gözün budaktan saklanmadığı zamanlar. Ağızdan çıkanı kulağın duymadığı zamanlar. Taşı sıksan su çıktığı zamanlar. İnsanın “en şey” olduğu zamanlar. Ve kavak yellerinin estiği zamanlar… Dönüp hatırladığımızda “cızz”ların, “tüh”lerin ve “keşke”lerin olduğu zamanlar.

Geri gelmeyen, gelmeyecek veya gelemeyecek zamanlar.

Şimdi olmayan zamanlar…

Hayaliyle avunduğumuz, hayal ettikçe hüzünlendiğimiz zamanlar…

Şairin “ağlarım hatırıma geldikçe gülüştüklerimiz” dediği zamanlar…

İyi şeylerin bile bizleri hislendirdiği zamanlar…

Yani, bir zamanlar…

İşte o zamanlar yastık uyumak için kullandığımız bir eşya değildir.

Peki nedir?

Hayallerdir…

Sonu gelmeyen hayallerdir. Yorganı kafanıza çekip gönlünüzden geçenlerin bir bir sıralandığı hayallerdir. O yaşlarda hep geleceğe ait olan hayallerdir. “Yarından sonra şunları yapacağım” değip bir türlü yapılamayıp, bundan sonra kesin yapacağım diye karar verirken uykuya dalınan hayallerdir.

Uyku; hayallerin de hakikatlerin de son bulduğu durumdur. Artık sabaha kadar rüyalarınız hariç boyunuz kadar bir yerde sabahlayacaksınız demektir. Ara sıra yorganın tekmelenişi yorgana olan husumeinizden değildir.

Ve sabah olur…

Aslında dün gibi olan bir gündür.

Hayat insandan “bir” gün daha çalmıştır.

Sonra…

Kendi gitti adı kaldı yadigâr…