Eğitimde Aile Terbiyesi Olur mu?

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ne biçim soru demeyiniz.

Ailenin eğitime katkısı tartışılır bence. Ancak son yıllarda var olup olmadığı da tartışılmalı.

Eskiden bizi okula kayıt etikten sonra; o zamanlar ne demek olduğunu anlamadığımız cümleler kurardı velimiz. Mesela öğretmenle bizim ortamızda durup öğretmene ser sesle hitap ederlerdi: “Gözünün yaşına bakmayacaksın!”

Biz gözdeki yaşa nasıl bakılıp bakılmadığını geç anladık. Sınıf arkadaşlarımız akşam okul çıkışında filancayı öğretmen azarladı diye bir bilgiyi eve ulaştırınca babamızdan yediğimiz zılgıtın haddi hesabı olmazdı.

Tamam, bir suç işledik öğretmen kızdı da evdekilere ne oluyor diye geçirdik içimizden. Sonra arkadaşlarımızla eve karşı cepheler alarak taraftarlarımızı artırdık. Artık evdeki zılgıtlar azalıyordu. Başarmıştık yani.

Sonra bu badireyi atlatan bizler veli olduk. Öğretmene sıkı sıkı tembihledik. Çocuğumuz yüksek sesten korkar diye. Sanki öğretmen avazı çıktığı kadar bağırıyormuş gibi. Bu arada arkamıza yazılı ve görüntülü basını da aldık mı velilerin bulunduğu yerler kurtarılmış mahalle ve semtler oldu.

Gün geçti çocuklarımız veli oldu.

Veli ki ne veli. Şayet çocuk başarısızsa öğretmen başarısız yani. Halbuki aynı sınıfta başarılı olan bir çok öğrenci var. Duyan da bazılarının kulağını tıkadı bazılarıyla ders işliyor sanacak. “Olmaaaz! Benim öğrenci başarısızsa öğretmen de başarısız” demektir. O kadar…

Öğretmen denilen kişi belli eğitimi alarak görev yapar. Yani elinden geleni de yapar. Kimsenin elinde sihirli değnek yoktur. O sadece öğrencilerin neleri yapması gerektiğini söyler. Dersi beraberce işlerler. Şayet okul harici yapması gerekenler varsa onu da veli takip edecek.

Şayet bir sınıfta; susunuz, yerinize oturunuz, gezinmeyiniz, bağırmanız gibi uyarılar 40 dakikalık ders içinde 20 dakikayı alıyorsa yapılacak bir şey kalmamıştır.

Soruları yapmak, belki çalışmayla mümkündür. Belki de öğrencinin zekâ veya kavrama seviyesi normalin üstündedir ve anlatılanı kavrar. Ancak kurallara uymak da mı zekâ ile yani?

Kuralları bozan öğrenciyi azıcık ikaz etsen, yaptığı işin doğru olmadığını münasip bir lisanla söylesen dahi; geri dönüşümü hiç de olumlu olmuyor. Yarın kapıda bir veliyi görüp size doğru sert bir ifade ile “Sen kim oluyorsun da benim çocuğuma terbiye vermeye kalkıyorsun?” derse kimse şaşırmasın. Kısaca ikaz etmek dahi riskli bir davranış oluyor öğretmen için.

Peki, ne oluyor sonra?

Ne olacak,”ne şiş yansın ne kebap olacak.” Kimseye dokunma, konuyu işle, tamam.

Maalesef görgü kurallarında ‘ev’ okulu yeterince desteklemiyor.

Sonunda ne mi oluyor?