Geldi Ammâ Neyleyim Sensiz Bahârın Şevki Yok

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ülkemizde bahar kendisini hissettirmeye başladı.

Bölgenin iklim şartlarına göre bahar ayları ekseriyetle yağışlı geçer. Olsun! En azından soğuk günler geride kaldı.

Eskiden okullarımızda “mevsim şeridi” sınıflarımızı süslerken, biz öğrencilerden meraklı olanları üzerindeki yazılanları okurduk. Mart ilkbaharın ilk ayıydı. Mevsim şeridinde ilkbahara ayrılan yer yeşil ağırlıklıydı. Kış ayları beyaz, sonbahar sarı olurdu. Yaz’ın rengi biraz tartışılırdı.

Baharın ismi de diğer mevsimlere göre canlıydı.

Bahar umuttu…

Diğer mevsimler beklenmezdi. Nasılsa gelecekti veya geçecekti.

Dört mevsim arasında üzerinde en çok şiirler yazılan mevsim sanırım bahar mevsimiydi. Kim bilir belki de sonbahardır.

Bir şarkıda “ömrümüzün son demi, sonbaharıdır artık” derken tam olarak ne kastedildiğini merak ederdim hep. Son/ “bahar”ı mı, yoksa güzü mü kast ediyordu?

Aslına bakarsanız Karadeniz’de bahar güzel geçmez. Soğuk, sisli, yağmurlu ve ara sıra güneşli olurdu. İçimizin baharı ile takvimlerin baharı pek aynı değildi. Biz ardından gelecek yazın hayalini kurarken bahar ayları takvimlerden düşerdi. Bütün temenniler yeni sene içindi.

Baharın en belirgin ağacı şüphesiz erik ağaçlarıydı. Daha yeşiller etrafı teslim almadan önce erikler gelinliğini giyerdi bile.

Baharla ilgili şarkılar türküler bazen neşeli, bazen hüzünlü olurdu.

Bahar geldi gül açtı

Bülbül yuvadan uçtu

Yukarıda da görüldüğü gibi siz baharın geldiğine mi sevineceksiniz; yoksa bülbülün yuvadan uçmasına mı üzüleceksiniz.

Peki, “Baharı görmeden yaz geldi geçti” mısraı nasıl bir duygunun ifadesidir.

İşte bir mısra daha:

“Baharın gülleri açtı yine mahzundur bu gönlüm…”

Neden?

Şuna ne dersiniz?

“Bahar geldi geçti sen gelmez oldun…”

Beklemek lazım…

İşte başka bir mısra:

“Güz gülleri gibiyim hiç bahar yaşamadım…”

İçinde hem hüznü hem de neşeyi belirten bir mısra daha.

“Bir bahar akşamı rastladım size…”

Sonra ne oldu peki?

Ne olacak:

“Geldi ammâ neyleyim sensiz bahârın şevki yok…”