Her Kavuşma Bir Ayrılıktır

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

“Ayrılık yaman kelime

Benzetmek azdır ölüme”

Bestesi sadettin Kaynak’a ait olan segâh makamındaki bir şarkı böyle başlar. Nedense hep bestekârlar kalır hafızalarda. Hâlbuki bu şarkının bir de güftesi yani sözleri vardır. bestekar bu sözlere başka bir ruh kazandırır.

Girişteki segâh şarkının sözleri Vecdi Bingöl’e ait. “Ayrılık yaman kelime” diye başlamış sözlerine.

Sadece yaman kelime mi?

Ayrılık kelimelerde izah edildiğinden çok şey anlatır.

İnsanoğlu nelerden ayrılmamıştır ki. Anadan, yardan, serden…

Dosttan, vatandan, dünyadan…

Yahya Kemal Beyatlı: “ Ölüm kaderde var bize ürperti vermiyor/Lakin vatandan ayrılışın ıstırabı zor” mısralarını hangi ruh haliyle yazdı kim bilir?

“Ölüm Allah’ın emri de şu ayrılık olmasaydı” diyor bir Adana türküsünde. Yani ölüm ile ayrılığı yan yana getirdiklerinde bile ayrılığın elemi daha ağır basıyor. Öyle ya biri har canlı için kaçınılmaz son. Üstelik ölümün yüzü de sözü de kendisi de soğuk.

Kavuşmalar öyle mi ya?

İnsan görmek istediği, beraber olmak istediği, yanında ve yakında olmak istediği her şeye kavuşmak ister.

Kavuşmak bir hasretin sona ermesidir. Eskile “vuslat” diyorlar bu hale.

Osman Nihat Akın sözleri de kendine ait nihavent bir eserinde“ Vuslatın başka âlem, sen bir ömre bedelsin” diye dile getirmiş kavuşmayı.

Kavuşma: Bir ömre bedel…

Ayrılık: ölümden de beter…

Kısaca ayrılığı da kavuşmayı da “hayatla” birlikte anmışlar çok zaman. Ayrılığı anladık zor da kavuşmalar da bir hüzün taşır çok zaman.

Unutulmamalı ki her kavuşma bir ayrılığın sonunda gerçekleşir.

Bir Azeri türküden:

“Her bir dertten ala yaman ayrılık…”

Sizce de öyle değil mi?