İlkler ve Sonlar

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

İlk daha önce karşılaşılmayan şeyler için kullanılır.

İl defa başıma geldi, ilk defa gördüm, ilk defa gittim vs…

İlk olduğundan çekindim, korktum, heyecanlandım vs..

Kötüymüş, güzelmiş, zormuş kolaymış vs..

Kısa ilkler yoruma açık şeylerdir. İnsan hayatında unutulmayan yeri vardır. Hemen hemen hatırlanır.

İyi de olsa kötü de olsa hep hüzünlüdür.

Mesela ilk defa okula gittiğiniz gün.

İlk defa değerli bir şey aldığınız gün; ev, araba vs…

Tam tarihi belli olmaz ama il sevdiğiniz kişi…

Hiç biri hafızalardan çıkmaz. Ne tuhaftır ki iyi bir şey olduğu halde içinizde bir burukluk hissedersiniz.

İlk göreve başladığınız an güzeldir ancak yirmi sene sonra hüzünle hatırlarsınız. Üzüldüğünüz şey ‘göreve başmak’ değildir elbette. Geçen yıllar tükenen zaman…

İlk olan kötü şeylerde öyledir. Unutulmaz.

İlk defa bir yakınınız kaybettiğiniz zaman…

İlk ayrılıklar. Anadan, yardan vatandan…

Kısacası ilklerin hayatımızdaki yeri farklıdır.

Ya sonlar?

Onlar aynı kalıp içinde değildir. İyisi de vardır kötüsü de…

Tüh! Sona erdi…

İyi ki kurtuldum…

Yani?

Sonlar tartışmalıdır.

Kısaca eveleyip geveledik yazı bitti.

Ne anlaşıldı?

Hiç.

Bir şey anlatmadık zaten…