Kitaba Konulan Haciz

Zeki ORDU zekiordu.zekiordu@gmail.com

Ne zaman ilerleme ve gelişmeden bahsedilse; yeterince okumadığımızı, bunu da başka ülkelerin kişi başına okunan kitap sayışla kıyaslayarak örneklendiririz.

Böyle bir istatistik gördüğümde  canım yanar. Milletçe kendimizi bu hususta epey gerilerde sanırım.

Günümüzde, eskiden olduğu gibi ilk defa okula yedi yaşında değil; anaokulu, ana sınıfı, hatta kreşlere daha erken yaşta gidilir. Çocuklar örgün eğitime daha erken yaşta hazırlanırlar. En azından okul ile ilgili bilgileri, gözlemleri ve hatıraları daha erken yaşlarda başlar.

Gelin görün ki yüksekokulu bitirenlere bile okumayı tavsiye ederiz. Eğitimleri süresince ders kitapları dışında kitap okumayan bir nesle aşina olduk.

Artık okul olmayan köy veya belde yok ülkemizde. Bir nesil birleştirilmiş sınıflarda okuyarak mezun oldu ve hala o nesil kitap okuyor. Her dersin öğretmenin ayrı olduğu zamanlardayız. Neden bu öğrencilere okuma zevkini aşılayamıyoruz?

İşte bu açığı kapatmak, okuyucuları kitapla buluşturmak amacıyla ülkemizin muhtelif yerlerinde kitabevleri açılmıştır. Bunların birçoğu kırtasiye ürünleri sattığı için kitapları sipariş usulüyle getirmektedir. Peki ya sadece işi okuyucuyla kitabı buluşturmak isteyenlere ne denir? Ne denecek bunlar takdirle karşılanmalı. Çünkü sadece kitap satılarak ayakta kalmak o kadar kolay değildir.

Ülkemizde bu işi gönüllü olarak yapan az da olsa bazı müesseseler vardır. Bunlara kolaylık sağlanması gerekeceği yerde kendi halleriyle baş başa bırakılmıştır. Bu işleri yapan çok kitabevi zor günler geçiriyor.

Devletin okullarda yapmaya çalıştığı ve hala daha tamamen başaramadığı okuma alışkanlığı kazandırma amacına katkıda bulunan bu fedakâr insanlara bir şekilde yardımcı olunmalı.

Biz ülkelerde batan bankaların kurtarıldığını biliyoruz. Vergi borçlarının ertelendiğinden haberdarız. Bazı borçların yapılandırıldığını herkes biliyor. Olabilir. Vatandaşa kolaylık olarak “Sosyal devlet” olarak bir vazifeyi yerine getirmiş olabilir.

Şayet ülkenin bir yerinde “Kitaba haciz konuyorsa” bunun izahını nasıl yapacağız.

Kitap ve haciz…

El insaf…

Bu ülkede kültürüne bigâne bu kadar mı az insan olabilir. Herkes borç yapabilir. Zor durumda kalabilir. Ülkelerin bile başka ülkelere borçları var.  Bir ticaret yaparsınız ve zorda kaldığınızda destek veren olabilir.  Peki, bir kitapçı zorda kalırsa ne yapılır?

Haciz!

Bu kadar mı aciziz yani?

Bu yazının yazılış sebebi olan kitapçıyı burada zikredip işi şahsileştirmek istemiyorum.

Herkes “kitabına” sahip çıksın.

Bilinsin ki “kitapsızlık” iyi bir şey değil…